Ճամփորդություն դեպի ձմեռ....
-Ովքե՞ր մնացին…
-Տասնմեկերը, ընկե՛ր Ելենա…Հեսակգան, ընկե՛ր Ելենա
-Եկան....
....-Հեսա սահնակներն ու դահուկներըբերեն, ու կգնանք...
-Մեր մեքենան ու՞րա....
-Վերջապես, ընկեր Ելենա, նստեք, հոամբողջ ճանապարհին կանգնածչե՞ք մնալու
-Լավա, երեխեք ջան, հանգիստնստեք…
-Բայց...
Ահա այսպիսի խոսակցություններովսկսեցինք մեր ճամփորդությունը: Տեղավորվեցինք մեքենայի մեջ ուճամփա ընկանք: Մինչ ձյունի «սահմաններին» հասնելը խոսումէինք Արագած գյուղի դպրոցի մասին, իսկ երբ հասանք, մեզմիացավ«Դուխով» երգը: Ուրախ էր, հետաքրքիր էր, սիրուն էր, բերաններս բաց էր մնացել. այսքանձյուն երբեք չէինք տեսել: Անհամբերսպասում էին, թե երբ ենք տեղհասնելու: Երևանում ձյուն չկա, կամկա, բայց՝ քիչ: Ձմեռն ու ձյունն արդեներազանք էին դարձել ինձ համար,ու… ես ձմեռ տեսա, մոռացա, թե ուրէինք գնում, մտքերս անընդհատ թափվող ձյան հետ հեռուներում էր: Գյուղ չմտած՝ տեսանք դպրոցի տնօրենին, որը ճանապարհը մաքրող տրակտոր էր բերել ու «հսկում էր», որ մեր ճանապարհին խոչընդոտ չլինի: Հասանք դպրոց, իջանք մեքենայից: Ես մի քիչ ձյունվերցրի ու զգացի այդ սպիտակհրաշքի սառնությունը, հետո մտանքդպրոց, տեսանք աշակերտներին, դպրոցով շրջեցինք: Հետաքրքիր էրնրանց հետ, առաջին անգամանծանոթ մարդկանց այդքանմտերմացա, հավեսով զրուցեցինք, ծիծաղեցինք, հետո դուրս գնացինք՝ձմեռը վայելելու: Հասցրի մեկինսահնակով տապալել գետնին ուոտքերս սառեցնել, հետո գնացինքաշակերտներից մեկի տուն, մենքբոլորս վառարան էինք ուզում, նրանցտանը վառարան չկար, բայց մենքմնացինք, տաքացանք, հանգստացանք, խաղացինք:Պարզվեց՝ մենք ամեն դեպքումկուտենք վառարանի մեջ եփածկարտոֆիլ ու ոչ միայն… Գնալուժամանակն էր, իսկ մենք չէինքուզում տեղներիցս շարժվել, չէինքուզում գնալ, բայց....: Մի քիչ տխուր, հոգնած, բայց հագեցած ու երջանիկ՝նստեցինք մեքենան. ես ամբողջճանապարհին քնեցի: Երբեք չեմմոռանա այդ օրը ու մտածում եմ՝ ինչքան բան կկորցնեի, եթե չմասնակցեի այդ ճամփորդությանը: Ճիշտն ասած՝ քիչ է լինում, որ ես ամեն-ամեն ինչից գոհ եմ լինում: Բայց դա այսօրվա մասին չէ: Այդքանհագեցած օր չէի ունեցել, երբեքայդքան ուրախ չէի եղել: Բառերովբացատրել, թե ինչ էի զգում այդքանձյուն տեսնելուց, նոր երեխաներիհետ շփվելուց, կարտոֆիլն ուտելուց, երազելուց հետո, չեմ կարող...Անհամբեր սպասոում եմ իմնոր ընկերների փոխայցելությանը, որկարողանամ ցույց այն ամենը, ինչիմասին պատմել եմ:
-Եկան....
....-Հեսա սահնակներն ու դահուկներըբերեն, ու կգնանք...
-Մեր մեքենան ու՞րա....
-Վերջապես, ընկեր Ելենա, նստեք, հոամբողջ ճանապարհին կանգնածչե՞ք մնալու
-Լավա, երեխեք ջան, հանգիստնստեք…
-Բայց...
Ահա այսպիսի խոսակցություններովսկսեցինք մեր ճամփորդությունը: Տեղավորվեցինք մեքենայի մեջ ուճամփա ընկանք: Մինչ ձյունի «սահմաններին» հասնելը խոսումէինք Արագած գյուղի դպրոցի մասին, իսկ երբ հասանք, մեզմիացավ«Դուխով» երգը: Ուրախ էր, հետաքրքիր էր, սիրուն էր, բերաններս բաց էր մնացել. այսքանձյուն երբեք չէինք տեսել: Անհամբերսպասում էին, թե երբ ենք տեղհասնելու: Երևանում ձյուն չկա, կամկա, բայց՝ քիչ: Ձմեռն ու ձյունն արդեներազանք էին դարձել ինձ համար,ու… ես ձմեռ տեսա, մոռացա, թե ուրէինք գնում, մտքերս անընդհատ թափվող ձյան հետ հեռուներում էր: Գյուղ չմտած՝ տեսանք դպրոցի տնօրենին, որը ճանապարհը մաքրող տրակտոր էր բերել ու «հսկում էր», որ մեր ճանապարհին խոչընդոտ չլինի: Հասանք դպրոց, իջանք մեքենայից: Ես մի քիչ ձյունվերցրի ու զգացի այդ սպիտակհրաշքի սառնությունը, հետո մտանքդպրոց, տեսանք աշակերտներին, դպրոցով շրջեցինք: Հետաքրքիր էրնրանց հետ, առաջին անգամանծանոթ մարդկանց այդքանմտերմացա, հավեսով զրուցեցինք, ծիծաղեցինք, հետո դուրս գնացինք՝ձմեռը վայելելու: Հասցրի մեկինսահնակով տապալել գետնին ուոտքերս սառեցնել, հետո գնացինքաշակերտներից մեկի տուն, մենքբոլորս վառարան էինք ուզում, նրանցտանը վառարան չկար, բայց մենքմնացինք, տաքացանք, հանգստացանք, խաղացինք:Պարզվեց՝ մենք ամեն դեպքումկուտենք վառարանի մեջ եփածկարտոֆիլ ու ոչ միայն… Գնալուժամանակն էր, իսկ մենք չէինքուզում տեղներիցս շարժվել, չէինքուզում գնալ, բայց....: Մի քիչ տխուր, հոգնած, բայց հագեցած ու երջանիկ՝նստեցինք մեքենան. ես ամբողջճանապարհին քնեցի: Երբեք չեմմոռանա այդ օրը ու մտածում եմ՝ ինչքան բան կկորցնեի, եթե չմասնակցեի այդ ճամփորդությանը: Ճիշտն ասած՝ քիչ է լինում, որ ես ամեն-ամեն ինչից գոհ եմ լինում: Բայց դա այսօրվա մասին չէ: Այդքանհագեցած օր չէի ունեցել, երբեքայդքան ուրախ չէի եղել: Բառերովբացատրել, թե ինչ էի զգում այդքանձյուն տեսնելուց, նոր երեխաներիհետ շփվելուց, կարտոֆիլն ուտելուց, երազելուց հետո, չեմ կարող...Անհամբեր սպասոում եմ իմնոր ընկերների փոխայցելությանը, որկարողանամ ցույց այն ամենը, ինչիմասին պատմել եմ:
No comments:
Post a Comment